Reisverslag Rietpen Winter Suisse ’19-’20

Pen en inkt. Zwart-wit. Vol kleur. Mijn oude Rietpen uit een stoffige doos gevist. De inktkorsten van lang geleden kleven nog aan de botte punt. Dat herinnert me aan de talloze pogingen de rietpen ter hand te nemen, vel na vel, totdat de grond bezaaid lag met afgedankte krabbels. Het niet begrijpen van de rietpen, de onmacht. De onbeheersbare, knokige schokkerige ruwe lijnen die onder mijn hand vandaan kwamen waren toen in strijd met mijn vaste overtuigingen van wat schoonheid moest zijn.
Ha! Beet! Die k-Rietpen gaat mee naar de bergen!

Wolkjesadem
Bergbeek sijpelt
Sneeuwkraag knispert krakend
Bevroren korte stugge lijnen
Ongeweten

Snerpkou
Zwerflijnen botsen
Neerwaarts springt op
Schuil in verblindende schaduwglinsters
Roerloos

Sputterend
Briljant onhandig
Rietpen raakt raspend
Stilte smelt in blinken
Teder