De beloftevolle stille eenvoud na de sneeuwval

Na een uitputtende maar prachtige tocht, – bij elke stap een halve meter wegzakkend in de sneeuw– uiteindelijk aangekomen op het punt wat ik al gezien had toen we halverwege de week wandelden door het sneeuwen heen. Maar het was nu natuurlijk helemaal anders dan het beeld en de ondertussen gemaakte vertaling in mijn hoofd………dus terug naar af.
De stilte, het knisperen van de sneeuw, de eenvoud en essentie van deze plek, het genadeloze licht, het individuele van de berg met zijn contouren. Het diepste hemelblauw ooit. Het geworstel met de daarin naar bovenkomende schoonheid van de boompartijen tot hun eigen complexe eenvoud in het geheel. Vanuit roze tekening naar primairen en witten, naar cadmiums, onversneden kleur en grijzen gewerkt. Grof gezegd: vanuit roze naar extremen, naar grijzen en lichten.

Wil je meer weten over dit werk?